نظريه‌هاي ادبي در دو دهه اخير، متن‌هاي ادبي فارسي را دست‌مايه خوانش‌ها و تفسيرهاي خويش كرده‌اند. در اين خوانش‌ها متن بهانه‌اي است براي بازتوليد ايده‌ها و بازآزمايي مباني آن نظريه‌ها. متاسفانه در اين‌گونه خوانش‌ها نه سرشت متن و تبار آن بازشناخته مي‌شود و نه پيوندش با تاريخ و سنت و بافت اجتماعي آن. نقد ادبي فارسي در خوانش‌هاي ذوقي و تفسيرهاي آزادانه و تاويلات شخصي شايد كامياب بوده، ولي در ايفاي نقش بنيادين خويش كه شناخت ابداع، اصالت سبك و فرديت هنري مولف است سخت ناكام مانده، چه رسد به قضاوت و ارزيابي. اين ناكامي را بيش از همه مورخ ادبي درمي‌يابد، آن‌گاه كه در انبوه نقد و نظرها حكم قابل اعتمادي درباره فرديت خلاق و نوآوري‌هاي مولف، تبارشناسي متن، تاثير و تاثرها و روابط بينامتني نمي‌يابد. پژوهش‌ها و نقدهاي موجود، معيار و قاعده‌اي به دست نمي‌دهد تا بر پايه آن بتوان سبك‌هاي شخصي و عمومي، گونه‌هاي متن، انواع ادبي و دوره‌هاي ادبي را شناخت. هدف اصلي از تاليف اين كتاب، احياي نقش سبك‌شناسي به مثابه ميانجي دانش‌هاي زباني و ادبي و پشتوانه‌اي اصلي نقد روش‌مند است.