فكر مي‌كردم آخر ماجرا كدام‌مان به قتل مي‌رسيم، مادر مرا در باغ‌چه خانه دفن مي‌كرد نه، شايد هم من با همان چاقوي عجيبي كه در كيفش ديده بودم تكه‌تكه‌اش مي‌كردم و در چمدان خوابم‌هايم مي‌ريختم‌ش و سر از ايستگاه متروكه در مي‌آوردم و اصلا منتظر ماشين نمي‌شدم. يك‌راست چمدان خوني را روي صندلي مورد نظر رها مي‌كردم و با باراني سياهم سوت زنان به خانه بر مي‌گشتم. از فكرهايم مي‌ترسيدم، از خودم كه اين‌گونه ترسناك شده بودم...