افسانه‌ي هزارساله‌ي بردگي آنجيو و زوشيو، که با داستان سانشوي مباشر اوگاي موري در سال ???? و فيلم کنجي ميزوگوچي در سال ???? شناخته شد، نه‌فقط به‌خاطر پيشينه‌ي دورودرازش بلکه به‌خاطر سازگاريش با قرن‌ها بازنگري و بازگويي در مرکز توجه بوده است. با طيب خاطر مي‌توان گفت که اگر اوگاي موري اين افسانه را در قالب نثر امروزي نمي‌ريخت، ميزوگوچي آن را در هيئت فيلم بازگو نمي‌کرد. سانشوي مباشر رمانس جدايي و ميل به رجعت است، ميلي که اين افسانه را در قرن بيستم به‌سمت دو بازگويي با سبک‌هاي مختلف سوق داده، يکي سنتي و ديگري مدرن؛ زيرا هر دو، يعني افسانه‌ي پريان و ملودرام، درباره‌ي مراحل گذار زندگي افراد در نقش اعضاي خانواده، پيش‌فرض‌هاي مشترکي دارند. همه‌ي نسخه‌ها از تبعيد سياسي مي‌آغازند؛ بنابراين، جاي تعجبي ندارد که سياستْ داستان را در راستاي اهداف خود به خدمت گرفته باشد. بااينکه‌ گفتمان عمومي اين حکايت را مفيد دانسته، اما بايد بدانيم که اين فقط کشمکش آدم‌ها و دولت‌ها در روايت نيست که داستان را زنده نگه داشته است. جامعه‌ي متصور اوگاي براي اصلاح فقط کافي است چشمانش را باز کند؛ يعني به تصحيح نياز دارد، نه برچيدن.