در هر زمانه‌اي، در کنار آنچه مردم گفتن و انجام‌دادنش را طبيعي فرض مي‌کنند، در کنار آنچه کتاب‌ها و پوسترهاي داخل مترو و حتي داستان‌هاي خنده‌دار توصيه مي‌کنند که به آن فکر کنيم، هستند چيزهايي که جامعه درباره‌شان سکوت مي کند، بي‌آنکه به آن واقف باشد، و کساني که اين چيزها را حس مي‌کنند ولي نمي‌توانند نامي از آنها ببرند محکوم‌اند به رنج تنهايي. سپس روزي به‌ناگهان، يا به‌تدريج، اين سکوت شکسته مي شود و درباره چيزهايي که بالاخره به رسميت شناخته مي‌شوند کلمات‌اند که سرريز مي‌کنند و در همان زمان، در آن سطح زيرين، باز سکوت است که درباره آن چيز و اين چيز شکل مي‌گيرد. نثر دلربا و الهام‌بخش و ژرف‌بين ارنو همچون رقصنده‌اي بين حيات جمعي و زندگي خصوصي، بين تاريخ "فراخ" و تجربه شخصي، در رفت‌وآمد است. "سال‌ها" تأملي است فلسفي با شتاب يک ترن هوايي در پيچ‌وتاب چند دهه: که چگونه زودتر از آنچه بايد خود را تحليل مي‌بريم و مصرف مي‌کنيم، که چگونه به معني مي‌رسيم اما از آن شانه خالي مي‌کنيم، که راه‌ورسم زندگي کردم کدام است و راه‌ورسم به ياد سپردن کدام -درون‌مايه هاي كار ارنو اينهاست. من تشنه آثار جديد او هستم. (کپکا کاسابووا)