نخستين مشخصه قدرت فاشيستي بنيان مذهبي و نظامي توامان آن است، بنياني كه در آن نمي‌توان اين دو عنصر به طور معمول متمايز را از يكديگر جدا كرد: بنابراين، قدرت فاشيستي از آغاز خود را همچون يك تمركزيافتگي تحقق يافته آشكار مي‌سازد. با اين حال، وجه نظامي فاشيسم، سويه بارز آن است. روابط احساسي‌اي كه پيشوا را به اعضاي حزب پيوند مي‌دهند و يكي مي‌كنند، عمدتا مشابه روابطي‌اند كه فرمانده را با سربازانش متحد مي‌كنند. عرض اندام آمرانه پيشوا برابر با نفي جوشش انقلابي بنياديني است كه او از آن بهره‌برداري مي‌كند؛ انقلاب كه يك بنيان دانسته مي‌شود، همزمان از لحظه‌اي كه سلطه داخلي به نحوي نظامي بر شبه نظاميان اعمال مي‌شود، اساسا نفي مي شود...