حالا که به اين چهل و چهار داستان کوتاه نگاه مي‏کنم، احساس مي‏کنم هر کدام از آن‏ها عکس‏هاي واضحي هستند از کيفيت روح نويسنده در روزهايي که آن‏ها را نوشته است. اگر جسمانيت ما را دوربين‏هاي عکاسي زير نور کافي به تصوير مي‏کشند، باري ابزار عکاسي روح، به گمانم، کلمات است. بدين‏گونه، اين مجموعه در نگاه من، آلبوم عکسي است با چهل و چهار قطعه عکس از روحي که کلمات، با نهايت صراحت و صميميت، در طول ساليان دراز از آن عکاسي کرده‏اند. کودکي، زندگي، عشق و مرگ براي من همواره دريچه‏هاي پُرنوري بوده‏اند که مدام روح و ذهن و دلم را آکنده از پرتوهاي خود کرده‏اند. هميشه فکر مي‏کردم اگر قرار باشد روزي اين دريچه‏ها را نقاشي کنم، به ترتيب با رنگ‏هاي سپيد و سبز و سرخ و سياه رنگ‏آميزي خواهم کرد. اما حالا به دلايل زياد ترديد ندارم که حتي اگر اين رنگ‏ها را بردارم، ترتيبي نخواهند داشت؛ از آن‏که هر دريچه مي‏تواند هر رنگي داشته باشد. تنها بستگي دارد کي و از چه نقطه‏اي به آن نگاه کني.