زيبايي‌شناسي علم تازه‌اي است كه از سرچشمه زلال فلسفه سيراب مي‌شود، اما غنا و مايه و گستره‌اي به عظمت ادب و حكمت يونان و روم و ايران و چين و هند باستان دارد. گرانبار از توشه و اندوخته انديشه غربي و عرفان شرقي با ديرينه‌اي به درازاي هزاره‌هاي تاريخ. هر چند كه اين مقوله در جاي شاخه معرفتي جداگانه‌اي در عصر جديد پيدا آمد و بالنده شد، اما قدمت آن با افسانه‌هاي روزگاران دور پهلو مي‌زند. در هر كوچه هزار پيچ تاريخ كه از ادب و حكمت و عرفان سراغ گيريم، نشان و نمودي از زيبايي و زيبايي‌شناسي خواهيم يافت. باز با آنكه زيبايي‌شناسي به روايت امروزين آن در باختر زمين پديد آمد و رواج گرفت، موضوع و محتواي آن، همانا دريافتن جلوه‌هاي زيبايي، باريك‌انديشي، و جزنگري، در خاور زمين و گنجينه شناخت و شهود آن هميشه پربارتر و پرورده‌تر بوده است و انديشه و تمدن هند و ايران و چين باستان توشه‌اي گران‌سنگ و بي‌همتا از اين مايه پرلطف و گيرا در گنجينه معنوي خود اندوخته دارد.