وَنسان وَن‌گوگ يا فينسِنت ويلم فان خوخ يک نقاش نامدار هلندي بود. هر چند او در زمان حياتش در گمنامي به سر مي‌برد و در تمام طول عمر خود تنها يک تابلو فروخت،اما اکنون به عنوان يکي از تاثيرگذارترين نقاشان پسادريافتگر شناخته مي‌شود. ون گوگ جواني خود را به عنوان دلال آثار هنري و معلم گذراند. مدتي نيز در انگلستان و همچنين در ميان کارگران معادن زغال سنگ بلژيک به عنوان مبلغ مسيحي فعاليت کرد. وي فعاليت‌هاي جدي خود را به عنوان طراح و نقاش از سال 1880 و در سن 27 سالگي شروع کرد. او از آنجاکه در سن 37 سالگي درگذشت، در واقع تمام آثارش را در 10 سال آخر عمر خويش آفريد که شامل بيش از 900 نقاشي، بيش از 1100 طراحي و 10 چاپ مي‌باشد. ون‌گوگ شيفته نقاشي از مردم طبقه کارگر مانند تابلوي سيب‌زميني‌خورها، کافه‌هاي شبانه مانند تراس کافه در شب، مناظر طبيعي فرانسه، گل‌هاي آفتابگردان، شب‌هاي پرستاره و خودنگاره بود. وي در اواخر عمر به شدت از بيماري رواني و فشار روحي رنج مي‌برد و به اعتقاد اکثريت همين موضوع به خودکشي او منجر شد. با آنکه ونسان ون‌گوگ در سراسر عمر کوتاه و به ويژه در ده ساله واپسين زندگي خود سرنوشتي اندوهبار و تراژيک داشت و از هنر چون ابزار نجات شخصي بهره گرفت اما هرگز اين حال و هواي تراژيک (جز در يکي دو مورد) در آثار او تاثير نگذاشت و نقاشي‌هاي ونسان همچنان شاد، پرشور و شرر، سرزنده و ستايشگر زندگي، انسان و طبيعت ماند. تنها پس از بحران نخستين حمله‌هاي جنون، قطع رابطه با گوگن و سرانجام انتقال به بيمارستان رواني سن رمي است که تاثرات روحي ونسان خود را به تمامي در چند تابلو نشان مي دهد و رنگ و خط و طرح صورتي چرخان، پيچ در پيچ و طوفان‌زا به خود مي گيرد؛ شب پر ستاره اوج اين عذاب و درد روحي است…