همه چيز از يك خط كوچك آغاز مي‌شود. يك اتفاق پيش‌بيني نشده، يك انفجار كهكشاني روي سفيدي مطلق بوم. خط بعدي جاي ديگري‌ست. تيره‌تر است اما نسبتي نامعلوم با خط اول دارد. خط‌هاي بعدي مثل شتك‌زدن‌هاي رنگ، ديوانه‌وار سر مي‌رسند. دست مادر روي روم پرسه مي‌زند. گويي مي‌خواهد حواس آدم را از چيزي كه مي‌كشد پرت كند. خط‌هاي نامنظم. مادر چند قدم عقب مي‌آيد و بوم را نگاه مي‌كند. مي‌خواهد بداند از آن باكرگي آزاردهنده‌اش چيزي مانده يا نه. روي همان خط‌هاي نامنظم طرح اصلي را مي‌كشد. مادر با خودش حرف مي‌زند. پچپچه مي‌كند. انگار صداي همان خط‌ها باشد. فقط وقتي نقاشي مي‌كند، معلوم نيست با خودش چه مي‌گويد. مي‌دانم كه در آن جمله‌هاي كوچك كوتاه خوشبختي‌هاي آني و تجربه ناشده‌اي حضور دارند كه مادر براي خودش نگه مي‌دارد. مثل يادگاري‌هايي از گذشته.