جهت‌گيري‌هاي سياسي كشوردر پارلمان تعيين مي‌شود و پارلماني دموكراتيك محسوب مي‌شود كه انعكاس‌دهنده ديدگاه‌ها و علايق كل جامعه باشد. در نتيجه، دموكراسي در جامعه‌اي تقويت مي‌شود كه زنان به عنوان عضوي از آن جامعه در تمام ابعاد حيات سياسي مانند نمايندگي پارلمان حضور داشته باشند. در اين كتاب، نويسنده تلاش كرده در يك بررسي واكاوانه، به اين پرسش پاسخ دهد كه سياست حضور و مشاركت سياسي زنان در مجلس شوراي اسلامي متاثر از چه ويژگي‌ها، مختصات و آسيب‌هايي است؟ عوامل بازدارنده سياست حضور زنان در مجلس شوراي اسلامي ايران كدام‌اند؟ و احزاب سياسي، نمايندگان مجلس، سازمان‌هاي زنان و دولت با استفاده از چه مكانيزم‌ها، راه‌كار‌ها و توصيه‌هايي مي‌توانند سياست حضور زنان را تقويت كنند؟ كتاب پيش رو به تبيين اين موضوع مي‌پردازد كه مشاركت و حضور سياسي زنان در ادوار مختلف مجلس شوراي اسلامي كم‌رنگ و حاشيه‌اي بوده و مهم‌ترين آسيب مشاركت سياسي زنان در انتخابات مجلس شوراي اسلامي كم توجهي به بهره‌گيري از ظرفيت‌هاي سياست حضور (وفق ظرفيت‌هاي قانون اساسي) زنان در نظام انتخاباتي،‌از يك سو، و سازوكارهاي اجرايي حزبي، از سوي ديگر است. نمايندگان زن در انجام وظايف خود به دليل تعداد كم با مشكلاتي روبه‌رو هستند. از سوي ديگر، موانع ساختاري و نهادي و فرهنگ سياسي جامعه از حضور پررنگ‌تر زنان در مجلس به عنوان نماينده جلوگيري مي‌كنند. گرچه تغيير اين نگرش‌هاي عميق و ريشه‌دار به احتمال زياد فرآيند راه‌يابي تعداد بيشتري از زنان به مجلس شوراي اسلامي را تسهيل خواهد كرد، اما اين تغيير سنت‌ها بايد با اصلاحات نهادي همراه شود تا فضاي خوش‌بينانه‌تري فراهم كند.