از نيمه قرن سيزده به بعد تحولات فضايي تهران شکل دگرگونه و متمايزي به خود گرفت. زمين شهري کم کم کارکرد ويژه‌اي يافت و اميال و تعلقات تازه‌اي را بازتاب داد. چنگ زدن به اين اميال و محقق کردن آن‌ها هم به شکل صوري و هم محتوايي از ضابطه و قانوني پيروي مي‌کرد که شکل‌هاي اجتماعي حقوقي کهنه جامعه ايران زمينه و امکان‌اش را فراهم کرده بود. کتاب زمين نابرابري حاصل پيش کشيدن و پيگيري پرسش از اين دوره دگرگوني و متمايز شدن است. به طور مشخص اين پرسش که بين سال‌هاي مياني سده سيزده تا سال‌هاي منتهي به انقلاب 1357، زمين‌هاي شهري تهران را چه کساني و چگونه در نسبت با چه کساني و به نفع چه کساني، شکل داده و کنترل کرده‌اند؟ نقطه انگيزاننده آغازين و در نهايت هدف از طرح و بسط اين پرسش قرار گرفتن در معرض منطق اجتماعي عميقا نابرابري است که در قالبي دست نخورده و ابتدايي، پس زمينه کنش‌هاي جمعي ايران معاصر بوده است.