خروش رود با آبشاري كه از بلندي‌هاي كوه سرازير مي‌شد دره، را پوشانده بود و صدا به صدا نمي‌رسيد. آبي سرد و گوارا و زلال از فراز صخره سنگ‌هاي سترگ پايين مي‌ريخت و دو طرف رودخانه را كه در ميان دره قرار داشت، درختان سرسبز و انبوه احاطه كرده بودند. درست مانند بهشتي كه در قطعه‌اي از زمين پنهان شده باشد.
