در همان حال كه كاربر عادي زبان در پي انتقال مضمون است و از واژه‌ها و ويژگي‌هايي كه رسانگي كلام را به تاخير بياندازند مي‌گريزد، شاعر به گونه‌اي رندانه زبان را به كار مي‌گيرد. چرا كه زبان در اثري كه او مي‌آفريند، صرفاً درپي حمل بار معنا و انتقال آن از متن به مخاطب نيست، بلكه خود، مقصود اصلي است، بر خلاف متون ديگري كه در آن‌ها اگر بتوانيم مضمون را به شيوه‌اي ديگر انتقال دهيم، زبان عنصري قابل حذف خواهد بود.