دريفوس بر کمدي الهي را روايت مي‌کند. دريفوس به تبع هايدگر آثار هنري را به دو دسته تقسيم مي‌کند: آن‌ها که شعر زمانه‌ي عسرت‌اند و آن‌ها که فرهنگي را گرد خود به درخشيدن وامي‌دارند و به معناي دقيق کلمه اثر هنري‌اند. در دو جلد قبل (مرا اسماعيل صدا کن و دلداده‌ي زمين) به دو اثر هنري در معناي نخست پرداخته‌ شد. دريفوس با ارجاع به هايدگر که هولدرلين را شاعر زمانه‌ي عسرت آلمان خوانده بود، صراحتا موبي‌ديک را شعر زمانه‌ي عسرت آمريکا مي‌خواند؛ به همين منوال مي‌توان برادران کارامازوف را شعر زمانه‌ي عسرت روسيه دانست. اما کمدي الهي دانته دقيقا در مقابل اين دو اثر قرار دارد، چراکه منسجم‌ترين بيانِ ورود به آنتوتئولوژي در قرون‌ وسطي‌ است و به همين دليل دريفوس آن را در زمره‌ي آثار هنري قرار مي‌دهد، نه اشعار زمانه‌ي عسرت. در يک جمع‌بندي کوتاه مي‌‌توان گفت که اگر شعرهاي زمانه‌ي عسرت، راه خروج را نشان مي‌دهند، آثار هنري دروازه‌ي ورود به يک فرهنگ و يک شيوه‌ي خاص از بودن‌اند. نمونه‌اي از همين آراستن در باب خود کمدي الهي رخ مي‌دهد. دانته اثر خود را در ابتدا صرفا کمدي ناميده بود، اما پس از گذشت سه قرن، اجتماعِ زنده‌اي که حول آن اثر مي‌زيستند، قداستي به آن بخشيدند که در کلمه‌ي الهي متجلي شد. دريفوس شرحش را از ظهور مسيح در مقام خداي شاغل به بازپيکربندي و حواريون و رسولان در تقلاي مفصل‌بندي عرضه مي‌کند. او از مسيح و چگونگي گذار از يهوديت به مسيحيت شروع مي‌کند، به يوحنا و پولس مي‌رسد، در مسير خود به آگوستينِ افلاطوني‌مآب برمي‌جهد، سپس از رخداد ترجمه‌ي آثار ارسطو از عربي به لاتين نام مي‌برد و مسير شرحش را با مهم‌ترين مفصل‌بندي‌هاي فلسفي و ادبيِ مسيحيتِ ارسطومآب (جامع الهيات و کمدي الهي) پايان مي‌دهد.