عمر فلسفه غربی اینک به دو هزار و پانصد سال رسیده است، اما بخش بزرگی از آن در دو مقطع جداگانه‌ای سپری شد که هر یک حدود 150 سال به طول انجامید. مقطع نخست در آتنِ سقراط، افلاطون، و ارسطو بود، یعنی از میانه سده پنجم تا اواخر سده چهارم پیش از میلاد. مقطع دوم در اروپای شمالی بود، که در پی جنگ‌های مذهبی اروپا و ظهور علمِ گالیله‌ای پدید آمد. دامنه‌اش از دهه 1630 تا آستانه انقلاب فرانسه در اواخر سده هجدهم گسترده است. در آن چند سالِ نسبتاً اندک، دکارت، هابز، اسپینوزا، لاک، لایب‌نیتس، هیوم، روسو و ولتر – یعنی اکثر مشهورترین فیلسوفان عصر جدید – منشأ آثاری شد. همه اینان اشخاصی متفنّن یا غیرحرفه‌ای بودند: هیچ یک از آن‌ها با دانشگاهی سر و کار نداشت. در زمینه مفاهیمِ ضمنیِ علمِ جدید و درباره پیامدهای بلوای دینی به کندوکاو پرداختند، و از این راه به جایی رسیدند که بسیاری از نگرش‌ها و آموزه‌های سنتی را کنار گذاشتند. مجموعه تلاش‌های این دسته از اندیشمندان عصر روشنگری در این مجله گرد آمده است.