تو با جاذبه‌ي مغناطيسي كنترل مي‌شوي و تمام جهان در سرعت بخشيدن به پايانت درگير مي‌شود. اگر بتوانيم تمام روزها را برگردانيم باز هم فقط به اندازه‌ي بچه‌ها مي‌فهميم، اما در عوض تجربه‌هاي زيادي اندوخته‌ايم. براي مرتب كردن اين تجربه‌ها كه به هيئتي كلي به سرعت در حال عبورند، بهتر است آن‌ها را به صورت اشكال خيالي تصور كنيم. مثل يك فيلم كمدي كه با دور تند از آخر به اول نمايش داده مي‌شود. احتياج ما به تنظيم سريع، جزئياتي را كه باعث سرگرمي، توجه و درنگ بچه‌ها مي شوند، حذف مي‌كند. هنر راه نجاتي است براي رهايي از اين سرعت بي‌نظم و آشفته؛ وزن و قافيه در شعر، ملودي در موسيقي، شكل و رنگ در نقاشي. با اين حال احساس مي‌كنيم داريم با شتاب به سمت زمين سرعت مي‌گريم تا. . .