تصور من از فيلم‌نامه‌نويسي آن روزها كه جواني هفده ساله بودم و با شوق و اشتياق فيلم‌هاي روز دنيا را دنبال مي‌كردم و كتاب‌هاي آموزش فيلم‌نامه‌نويسي مي‌خواندم، چيزي بسيار متفاوت با واقعيت بود. اين را وقتي فهميدم كه با فيلم‌نامه‌نويسان مطرح گفتگو كردم و از نزديك روند كارشان را ديدم. گمان مي‌كردم، كافيست يك قصه جالب داشته باشم. بعد بنشينم و ديالوگ‌هاي زيبا بنويسم، صحنه‌هاي شاعرانه خلق كنم. اتفاقات بامزه‌اي بسازم و تمام است. اين مي‌شود فيلم‌نامه‌نويسي. ديدم به فيلم‌نامه‌نويسي آنقدر محدود بود كه هربار از سينما مي‌آمدم بيرون با خودم مي‌گفتم، چطور فيلم‌نامه‌نويس اين فيلم، فكرش به اين چيزهايي كه به سر من زد نمي‌رسد؟ من كه خيلي ايده‌هاي بهتري دارم، چرا من نتوانم فيلم‌نامه‌نويس شوم؟