ايران در آستانه‌ي انقلاب مشروطه جامعه‌اي کشاورزي بود. نيمي از ايرانيان در مناطق روستايي مي‌زيستند و اقتصاد کشور وابسته به محصولاتي بود که آنا توليد مي‌کردند. در چنين جامعه‌اي جنبش مشروطه‌خواهي برخاست که پديده‌اي شهري بود. مورخان مشروطه نيز به‌طور معمول از رويدادهاي شهر سخن مي‌گويند. اما گزارش‌هاي پراکنده اين را نشان مي‌دهند که روستاهاي ايران در سال‌هاي پرخروش انقلاب خاموش نبودند. پژوهش حاضر به کندوکاو در جامعه‌ي روستايي ايران همزمان با انقلاب مشروطيت مي‌پردازد و مي‌کوشد به چند موضوع بپردازد: زمينه‌هاي نارضايتي روستاييان چگونه فراهم آمده بود؟ آنان چه خواسته‌هايي داشتند؟ درخواست‌هاي خود را از چه راه‌هايي بيان مي‌کردند؟ کدام شيوه‌ي مبارزه را به کار مي‌بستند؟ نهادهاي دولتي و ملي مسئله‌ي ارضي را چگونه مي‌ديدند؟مشروطه‌خواهان چه راه حل‌هايي براي اين مسئله‌ي اجتماعي پيشنهاد مي‌کردند؟ و همه‌ي اين‌ها چه تأثيري بر روند انقلاب مي‌گذاشتند؟ اميد مي‌رود با بررسي اين چند موضوع، بتوان دامنه‌‌ي آگاهي از مشروطيت ايران را گسترش داد.