در اين كتاب جان استن‌بك به توصيف صحنه‌هايي از جنگ مي‌پردازد كه خود به عنوان خبرنگار در آن سهيم بوده است. نويسنده با شرح حال و هواي ورود سربازان آمريكا به جنگ جهاني دوم در شمال آفريقا و انگلستان، تعهد و مسئوليت روشنفكر را نسبت به مسائل اجتماعي به زيباترين شكل بروز مي‌دهد. در بخشي از كتاب مي‌خوانيم: «اين فقط از روي شانس بود كه آدم مدت درازي خبرنگار بماند و در متن حوادثي كه رخ مي‌داد باشد. با خواندن اين گزارش‌ها از ميزان تلفات گزارشگرها به هراس مي‌افتم. تنها مشتي ارواح وراج كه شب‌ها وحشت مي‌پراكندند و روزها را از ناله مي‌انباشتند، زنده ماندند.»