هميشه هم اشك‌ها مايه خير نمي‌شوند. آن‌ها وقتي شفابخش و سرورانگيزند كه قبل از فرو ريختن مدت زيادي در سينه بجوشند و سپس فرو ريزند. اول بسيارند شديدند. ولي رفته رفته آرام‌تر و شيرين‌تر مي‌شوند و خستگي گنگ و ملال‌آور ما را مي‌زدايند... ولي هستند اشك‌هايي كه سردند، اشك‌هايي كه با خست فرو مي‌ريزند و قطره قطره مثل بار گراني بي‌حركت بر قلب سنگيني مي‌كنند و از دل بيرون مي‌ترواند، بي آنكه نشاطي ببخشند يا تسكين بدهند. اين‌ها اشك‌هاي نيازند...