ويليام جيمز، فيلسوف آمريکايي و بنيانگذار فلسفه ي پراگماتيسم، در آستانه ي بزرگسالي در مرز فروپاشي قرار داشت. اما توانست خود را از چاه تاريکي که گرفتارش شده بود رها سازد و در طي دهه هاي بعدي زندگي اش بدل به پدر فلسفه و روانشناسي آمريکايي شود. مشکل جيمز اين نبود که دلش نمي‌خواست کاري بکند و عمرش را به بطالت و بيهودگي بگذراند؛ بلکه مشکلش اين بود که دلش مي‌خواست کارهاي بسيار زياد و مختلفي را با هم انجام دهد و چون وقت محدود زندگي انساني اين اجازه را به او نمي داد به نااميدي ژرفي دچار شده بود. افزون بر اين، جيمز از همان آغاز جواني درگير مسائل و پرسش‌هاي عميق فلسفياي بود که ذهن انديشمندان بزرگي را در طول تاريخ به خود مشغول کرده بودند. او بر اين باور بود که اشخاصي همچون خودش روح‌هاي بيماري‌اند که زندگي برايشان دشوار است و مواجهه با بي‌معنايي‌اش مي تواند آنها را تا مرز جنون بکشاند. جيمز در مواجهه با اين چالش هاي طاقت فرسا فلسفه‌اي را بنيان نهاد که خود آن را فلسفه‌اي براي داشتن ذهن سالم» مي‌ناميد. از آنجايي که بيشتر ما انسان‌ها، به ويژه در عصر مدرن، بر لبه‌ي مغاک تلوتلو مي‌خوريم، فلسفه‌ي ويليام جيمز مي‌تواند در ادامه‌ي مسير چالش برانگيز و پر پيچ و خم زندگي راه گشايمان باشد. جان کاگ در کتاب روح‌هاي بيمار، ذهن‌هاي سالم ضمن شرح مواجهه‌ي شخصي خودش با فلسفه‌ي ويليام جيمز، خواننده را با مقدمات انديشه‌ي عميق و روح بخش او آشنا مي‌کند و نشان مي‌دهد که چطور فلسفه‌اي براي داشتن ذهن‌هاي سالم در مواجهه با مغاک هستي، مي‌تواند انسان‌ها را در مسيري هدايت کند که به زندگي شاد، سالم، هدفمند و در عين حال ژرف و معنادارشان منتهي شود.