مواجه? من-تو مواجهه‌اي بين سوژه‌هاست و تنها در صورتي مي‌توان آن را فهميد که قبول کنيم منطقِ آگاهي اول‌شخص در مفاهيمي ساخته شده که بده‌بستان‌هاي ما در خلال آنها شکل مي‌گيرد. اين مفاهيم به‌نوب? خود زيست‌جهان را شکل مي‌دهند که دنياي نمودهايي است که در تجربه نزد ما حاضر شده‌اند. زيست‌جهان، برخلاف نظم طبيعت، واجد بخش‌هاي پنهان يا صرفاً مفروض نيست. فهم اين جهان به‌واسط? مفاهيمي از نوع کارکردي، اخلاقي و زيبايي‌شناختي و به‌واسط? علايقي ميسر مي‌شود که ما را متحد و منقسم مي‌کند و در چهارچوب‌هايي که در هر نقطه نسبت به ايده‌هاي «من»، «تو» و «چرا» گشوده‌اند؛ همچنان که در گفت‌و‌گوهاي طرفيني به‌کار گرفته مي‌شوند. اين جهان حاوي آهنگ‌ها و نيز اصوات، چهره‌ها و نيز چهره‌شناسي‌ها، معناها و نيز علت‌هاست و هم? اين‌ها ويژگي‌هاي واقعي و عينيِ آن هستند، حتي اگر در کتاب علم تجربي هرگز از آن‌ها ذکري به ميان نيامده باشد.