فلسفه‌ي اخلاقي که کتاب بر آن مبتني است «خودبهره‌مندي روشنگرانه» است: آموزه‌اي اخلاقي در ميانه‌ي راه خودخواهي صرف و ازخودگذشتگي افراطي. اين آموزه مي‌گويد انسان نه بايد خودخواه محض باشد و نه اينکه کلا خود را فداي خواست ديگران کند؛ بلکه در ميانه‌ي راه بايد بهره‌مندي خود را مبناي رفتارها قرار دهد. اما اين موضع فلسفي قدري پيچيده‌تر از اين بيان ساده است. به فرد کمک مي‌شود پس از تأمل بپذيرد که الف. تافته‌اي جدابافته و موجودي استثنايي نيست که جهان در خدمت او باشد، ب. اما هر کس بايد اين موضع پراگماتيک را اتخاذ کند که اتفاقا مهم‌ترين فرد است و بنابراين بايد براي بهره‌مندي خود از زندگي تلاش کند، ج. در عين حال بايد متوجه باشد که هر انسان موجودي وابسته به ديگران است و نمي‌شود تنها به فکر بهره‌مندي خود بود و ديگران را ناديده گرفت: بهره‌مندي فرد از زندگي با بهره‌مندي ديگران گره خورده است. بنابراين موضع اخلاقي که کتاب بر اساس آن نگاشته شده موضعي جذاب است و از آنجا که دائم نيازمند ارزيابي فکري است مشخص مي‌شود که شادکامي، بر خلاف لذت‌هاي متعارف، بدون تأمل و انديشدن درباره‌ي زندگي حاصل نخواهد شد. اما از آنجا که عموم ما در زندگي روزمره با چنين تأمل‌هايي خو نگرفته‌ايم نويسنده تلاش مي‌کند با بياني ساده راه ورود اين تأمل‌ها را به زندگي روزمره‌ي ما فراهم کند. در اين مسير بسيار تلاش مي‌کند. به جاست خواننده نيز با صبر و حوصله مراحل را طي کند. نويسنده که رفتاردرمانگري کهنه‌کار است مي‌داند که تغيير دادن عادات افراد کاري بسيار سخت است بنابراين با اقسام ترفندهاي خطابي و عاطفي و بيان مثال‌هاي ملموس تلاش دارد که اندک اندک اين تغيير نگرش‌ها را در مخاطب ايجاد کند. بنابراين خود را به دست نويسنده‌ي کتاب بسپاريد و نگذاريد سادگي مثال‌ها و داستان‌هاي بيان شده در کتاب، مباني فلسفي محکم حاکم بر آن را، که عمدتا بر مباني اخلاق فضيلت ارسطويي است، پنهان سازد. همين مبناي فلسفي است که اين کتاب را از ديگر کتاب‌هاي موسوم به «انگيزشي» رايج متمايز مي‌کند.