روانشناسي تکاملي رويکردي در علوم اجتماعي و طبيعي است که به بررسي صفات رواني نظير حافظه، ادراک و زبان از طريق چشم‌اندازهاي تکاملي نوين مي‌پردازد. اين شاخه به دنبال شناسايي اين است که کدام صفات رواني انسان، در نتيجه سازگاري تکامل پيدا کرده‌اند و به اين ترتيب از نتايج کارکردي انتخاب طبيعي هستند. روانشناسي تکاملي رويکردي به‌نسبت جديد در روانشناسي است. از اين ديدگاه، رفتار انسان و عملکرد ذهني او به انتخاب طبيعي نسبت داده مي‌شود. انديشه کليدي در روانشناسيِ تکاملي اين است که سازوکارهاي رواني هم مثل سازوکارهاي زيستي نتيجه ميليون‌ها سال تکامل از طريقِ انتخاب طبيعي است. به اين ترتيب فرضِ روانشناسي تکاملي بر اين است که سازوکارهاي رواني مبنايي وراثتي دارند و در گذشته احتمال بقاء و توليد مثلِ نياکان ما را افزايش داده‌اند. براي روشن‌تر شدن اين نکته ميل به خوردن شيريني را در نظر بگيريد. اين تمايل را مي‌توان سازوکاري رواني که اساسي وراثتي دارد تلقي کرد، وانگهي بشر از اين رو اين تمايل را دارد که عملِ مزبور بخت نياکان ما را براي بقاء بيشت کرده‌است: يعني ميوه‌اي که مزه شيرين‌تري داشته از ارزشِ تغذيه‌اي بالاتري هم برخوردار بوده‌است، لذا با خوردن آن احتمال بقاء و دوامِ ژن‌هاي مربوط به اين کار نيز افزايش يافته‌است.