کتاب رساله اي درباره طبيعت آدمي، اثري فلسفي نوشته ي ديويد هيوم است که در سال 1739 به رشته ي تحرير درآمد. اين کتاب را مي توان تلاش همه جانبه ي هيوم براي بنيان نهادن فلسفه بر پژوهشي جديد و قابل بررسي درباره ي سرشت بشر در نظر گرفت. رساله اي درباره طبيعت آدمي که يکي از مهم ترين متون در فلسفه ي غرب به شمار مي آيد، اثري قابل اتکا براي درک درست فلسفه ي قرن هجدهم نيز هست. هيوم در اين رساله ابتدا توضيح مي دهد که ما چگونه مفاهيمي چون علت و معلول، هستي بيروني و هويت شخصي را در ذهنمان شکل مي دهيم و سپس، تشريحي نوين از احساسات، مسئله ي آزادي و جبر و تأثيرات آن ها بر تصميمات و کنش هاي انسان ها را ارائه مي کند. اين فيلسوف بزرگ در نهايت کتاب را با توضيحاتي جزء به جزء و موشکافانه درباره ي اين که انسان ها چگونه ميان هنجار و ناهنجار، و فضيلت و رذيلت تمايز قائل مي شوند، به پايان مي رساند.