آلن بديو را بدون شک مي‌توان يکي از مهم‌ترين انديشمندان معاصر به شمار آورد که پس از سال‌ها، انديشه‌هاي او جايگاه حقيقي خود و مجال گفت‌وگو و بحث‌هاي فراوان در مجمع روشنفکري و دانشگاهي را يافته است. بديو معتقد است که فلسفه‌ي کنوني بايد به مأموريت افلاطوني خود يعني بازکشف حقيقت و مسئله‌ي وجود بپردازد. وي خود را افلاطوني مي‌داند براي اين‌که «افلاطون همان کسي بود که دانست چيزي فراتر از بدن‌ها و زبان‌ها وجود دارد و آن حقيقي است.» او به‌عنوان فيلسوفي رهايي‌بخش، سياستِ رهايي را يكي از وجوه مهم فلسفي خود تعريف مي‌كند و متعاقباً فلسفه تبديل به «شورشي منطقي» مي‌شود كه هدفش فهم و توضيح امكان‌هاي جديدي است كه از دريچة مقاومت گشوده شده و پديد مي‌آيد. فلسفه در اين تعريف با كمك كردن به افراد و حمايت كردن از مقاومت سوژه‌ها، به خوانندگانش امكان استفاده از اصولي را خواهد داد كه در شورش جمعي سوژه‌ها به‌منظور تغيير وضع موجود، رخدادِ حقيقت را رقم مي‌زنند.