دوست روانكاوى مى‏گفت در طى دهها سال تجربه شغلى، فهميدم پُرخطرترين كارى كه امثال من مى‏كنند، درمانِ بخشى از تروماهاى يك بيمار پُرمسئله است. در واقع شخصى كه انواع اختلالات روانى را در كودكى تجربه كرده و امروز با انبوهى از مشكلات روانشناسانه از جمله عدم اعتماد به نفس به بزرگسالى رسيده، كافى است كه در جلسات درمانى ما به اعتماد به نفس نسبى برسد! آنگاه فردى با كوله‏بارى از خشم و كينه را داريم كه با تكيه بر قدرتِ اعتماد به نفس، همچون غولى است خفته كه بيدار شده!