مغزت را به کار بينداز! احتمالا اين جمله را شنيده‌ايد يا شايد در حين سروکله زدن با مسئله‌اي دشوار يا زماني که سعي داشته‌ايد به خودتان توصيه کنيد که فردي منطقي باشيد، آن را زير لب زمزمه کرده‌ايد اين جمله فرماني رايج است که در ميان گرفتاري‌هاي زندگي روزمره صادر مي‌شود. فرهنگ ما بر اين موضوع اصرار دارد که مغز تنها جايگاه تفکر است اما آني مورفي پال در اين کتاب بيان مي‌کند که ذهن شبيه پرنده آشيانه‌سازي است که چوب‌ها و شاخه‌ها را جمع مي‌کند و از مصالح در دسترس يک کل واحد مي‌سازد. اين مصالح شامل احساسات و حرکات بدني ما، فضاهاي فيزيکي که در آن ياد مي‌گيريم و کار مي‌کنيم و ذهن افراد ديگري است که با آن‌ها تعامل داريم. تا زماني که به فکر کردن در درون مغز بسنده کنيم محدوديت‌هاي اين اندام دست و پاي ما را مي‌بندد اما اگر بخواهيم و مهارت آن را کسب کنيم که به بيرون از اين چارچوب برسيم تفکر ما نيز مي‌تواند دگرگون شود. تفکر ما مي‌تواند به انداز? بدن‌مان ،پويا به انداز? فضاهاي پيرامون‌مان دلباز و به اندازه روابط‌مان غني باشد؛ همچنين مي‌تواند به اندازه کل جهان هستي وسيع و پرظرفيت باشد.