از قدیم حافظ به کسانی که قرآن را از برداشتند اطلاق می‌شده، خواجه شیراز از نیز قرآن را با روایات سبع از برداشت: عشقت رسد به فریاد گر خود بسان حافظ قرآن زبر بخوانی با چارده روایت ازین رو خواجه کلمه «حافظ» را تخلص خویش اختیار کرد.