كتاب دين و نگرش نوين، در واقع به زمينه معرفتي‌اي مربوط مي‌شود كه «فلسفه دين» نام دارد. در عين حال، به برخي از مسائل كلامي و همچنين به تاريخ مناسبات و روابط دين و علم، علي‌الخصوص از رنسانس بدين‌سو، هم مي‌پردازد. تاثيري كه رشد و تحول كمي و كيفي علم، در روزگار نو، بر دين، فسفه، و اخلاق نهاده است و سود و زيان‌هايي كه مدافعان حريم دين و ديانت پيشگي از اين تاثيرات برده اند، دست كم تا آن‌جا كه به فرهنگ مسيحي و جهان غرب ربط مي‌يابد، در نوشته انعكاس دارد. مولف در جاي جاي اين كتاب تاكيد مي‌كند كه رشد و پيشرفت علم منطقا هيچ‌گونه منفي بر دين و ديانت ‌پيشگي ندارد. فقط گذرهاي روانشناختي (در برابر گذرهاي منطقي) است كه گهگاه سبب شده است كه در ذهن و روح پاره‌اي از آدميان رشد علم و بقا، دين را ناسازگار جلو‌ه‌گر سازد. به عبارت ديگر، به نظر دقيق، تعارض و تضادي ميان علم و دين وجود ندارد. از اين گذشته، بشر به دين نيازمند است و غالب نابهنجاري‌ها و نابساماني كه در صحنه زندگي فردي و جمعي روي مي‌نمايند، نتيجه اعراض آدميان از پيان‌هاي آسماني يا عدم التفاف در خور به اين پيام هاست.