هنر حاصل نسبتي بي‌واسطه با عالم و آدم و مبدا عالم و آدم است و به عبارتي ديگر اثر هنري در تسبت بي‌واسطه آدمي با وجود موجود ظهور مي‌كند. اما اين نسبت دو وجه يا دو ساحت ديگر دارد، اول ساحت ادراكات حسي و فوق حسي بشري و ديگر زبان و بيان هنري كه همان صورت‌هاي خيالي يا ايماژ‌هاست. بدين معني همه گونه‌هاي تجربه هنري نهايتا با ايماژها سروكار پيدا مي‌كنند. همين ايماژها واسطه انتقال مخاطل به عالم هنري است. همانطور كه شعر با ايماژها و صورت‌هاي خيالي، عالم هنري خود را ابداع و اقامه مي‌كند، موسيقي، خط، نقاشي، معماري، صنايع مستظرفه و سينما نيز با صورت خيالي واسطه بيان و محاكات و ابداع عالم مي‌شوند.