اي حافظ! اگر مي‌خواهي دمي از يار بدور نباشي، هرگز از او نهان مشو و به ديگري مپرداز! آن‌گاه كه دلدار را ياد مي‌كني، گيتي را فروگذار و به هيچ بگير. حضور در اين بيت واژه‌اي است ويژه در زبان درويشان؛ حضور حالي است صوفيانه كه در آن حق بر دل درويش آشكار گرديده است و درويش، در پيوند با دوست، از خود نهان شده است...