چرا برخي از کشورهاي نفت‌خيز از پس بحران‌هايي که حاصل کاهش يا افزايش درآمدهاي نفتي‌شان هستند برمي‌آيند و برخي ديگر نه؟ هيچ‌کدام از دو نظريه شناخته‌شده «دولت رانتي» و «نفرين منابع» که بر توصيف و توضيح علل فروپاشي دولت‌هاي نفتي متمرکز هستند توان پاسخگويي به اين پرسش را ندارند. در اين کتاب، تلاش مي‌شود که با بهره‌گيري از مکتب نهادگرايي تاريخي پاسخي به اين پرسش داده شود. مدعاي نويسنده آن است که ميراث نهادي دوره توسعه اوليه است که رهبران دولت‌ها را در طول بحران‌هاي اقتصادي و سياسي بعدي، محدود يا توانا مي‌سازد. به عبارت ديگر،