هرگاه رماني ديستوپيايي را براي خواندن در دست مي‌گيريم، قاعدتا انتظار داريم تصاويري هولناک از آينده پيش چشممان ظاهر شود: سرزميني هرز، فضايي آخرالزماني، نظام‌هاي سياسي خشن و سرکوبگر، نوميدي مردمان از بهبود اوضاع، تلاش براي بقا و البته قحطي و انواع و اقسام بلاهايي که نوع بشر قادر است بر سر خود بياورد. اما در رمان دنياي شگفت‌انگيز نو با چنين تصاوير دهشتناکي روبه‌رو نيستيم. مردم در اينجا همگي در رفاه و خوشبختي به سر مي‌برند: نه خبري از بيماري و پيري است و نه از فقر و جنگ؛ همه‌ي شهروندان سرگرم تفريح و بازي‌اند و دولت يکپارچه‌ي جهاني هم هرگز به خشونت متوسل نمي‌شود. اما در طول رمان رفته‌رفته جامعه‌اي خيالي در آينده براي خواننده ترسيم مي‌گردد که از هر کابوسي ترسناک‌تر است، جامعه‌اي با سيطره‌ي کامل تکنولوژي بر همه‌ي ابعاد زندگي مردم کل جهان، از پيش از تولد تا دم مرگ.