به قلم عطيه خراساني ، نويسنده ايراني، مشمول ده داستان کوتاه است از زندگاني آدميان، در آشفته بازار فقر، محروميت، خشکسالي و جدل دايمي و ممتد با شن‌باد. حکايت انسان‌هايي است که در دل تيره تقدير براي زيستن دست و پا مي‌زنند. تکاپويي که گاه به زخم‌هاي روحي عمق مي‌بخشد و زماني در قالب مرهم و ضماد سطحي درمي‌آيد. نويسنده اين مجموعه که برآمده از بطن چنين بستري است، سعي داشته در اولين مجموعه داستان خويش با نگاهي بي‌طرفانه به شرح سرگذشت خشک و بي‌بر آدم‌هاي گرفتار در بي‌رحمانگيِ جغرافيايي بپردازد. جنون، تقدير، بدبياري، ناهنجاري و خرافه از بن‌مايه‌هاي برجسته اين داستان‌هاست که عامدانه بر شخصيت‌هاي هر داستان آوار شده است. مکان وقوع حوادث، استان سيستان و بلوچستان به ويژه شهرستان زاهدان مي‌باشد؛ دياري که از ديرباز برچسب محروميت را بر دوش کشيده و اينک در بستري روايي در تزايد با خشکسالي و شن بادهاي هر روزه براي ماندن در تکاپوست. سرزميني که در بطن سرعت مدرنيته، همچنان ناشناخته و بکر باقي مانده و به واسطه مسافت طويل جغرافيايي، کمتر از ساير نقاط ايران زمين مورد توجه بازديدکنندگان ملي و غيرملي واقع گرديده است. از اين‌رو نويسنده در تکاپوي آن است تا از گذار روايت قصه آشناي انسان‌هاي بومي در کاستن فاصله‌ها کاري از پيش برد. قهرمان اکثر داستان‌هاي اين مجموعه را زنان تشکيل مي‌دهند و نويسنده بر آن است تا در معادله محروميت از دريچه ذهن ايشان به واقعيات تلخ زندگي بنگرد و شخصيت‌هاي برساخته‌اش را به صعود و نزول رهنمون گردد.