مصطفي رحيمي از روشنفكراني بود كه تفكر را با تعهد و تعهد را با تحمل به يكجا داشت. در ايام تحصيل در پاريس با انديشه‌هاي اگزيستانسياليست‌ها و به ويژه ژان‌ پل سارتر آشنا مي‌شود و از همان زمان در كنار مطالعه و تحقيق، كمر همت به تاليف و ترجمه‌ درباره سارتر و از سارتر مي‌بندد. او از نخستين كساني بود كه در معرفي سارتر به ايرانيان بيشترين سهم را داشت و هرگز در معرفي‌اش تابع مد زمانه نبود، هر چند فرزند زمانه‌ خود بود. اگر سارتر را انتخاب مي‌كند به اين سبب است كه سارتر انديشه را با تعهد همراه مي‌كند، چيزي كه سخت با مذاق او خوشايند و در تمام حياط علمي خود نسبت به آن كوشا بود. در تمامي نوشته‌هاي رحيمي مي‌توان رد پاي سارتر را ديد؛ هم در باب او نوشت و هم از او ترجمه كرد. اما در كنار معرفي و بررسي و حتي ستايش از اين فيلسوف فرانسوي از نقد و خرده بر او كوتاهي نكرد؛ و اين به رويه فكري و سلوك اخلاقي‌اش برمي‌گشت.