والتر بنیامین غالبا متفکری مرموز با آرایی نبوغ‌آمیز در مورد ادبیات، به‌ویژه جریان‌های حاشیه‌ای و فراموش‌شده‌ی ادبی، معرفی شده است. تفاسیر گوناگونی که از ایده‌های او صورت گرفته، همراه با تاثیر مقطعی چهره‌‌های برجسته‌ای همچون گرشوم شولم و تئودور آدورنو و برتولت برشت و همچنین خصلت قطعه‌وار و ناتمام آثار او، مجموعا به این تصویر دامن زده که تفکر بنیامین فاقد انسجام و پیوستگی درونی است. در کتاب حاضر کوشیده‌ایم تا دو مضمون اصلی تفکر بنیامین، یعنی فلسفه‌ی زبان و فلسفه‌ی تاریخ و حضور این دو مضمون در آثار اولیه و فرجامین او را برجسته سازیم.