ادبيات، نه يك آرمان، بلكه هم‌نوايي و فرصتي روان‌شناختي است، براي به راه انداختن تسخير شدگاني كه مي‌خواهند به اعماق انسان و جهان غيرمتعارف سفري ديگر داشته باشند و بار ديگر صورت ازلي و هستي طبيعت و اشياء را بي‌واسطه دريابند، تا در گذر حيات، به نوعي، به داوري و لذت هنري دلپذير و ساختمند نزديك‌تر و نزديك‌تر شوند. چشم‌انداز ادبيات، همواره زنده، از گذشته مي‌‌آيد و ميل به آينده دارد. هرجا سخني از ديروز و فرداي باور‌هاي آدمي است وظيفه و كاركرد ادبيات، تمام قد به رخ مي‌كشد.