داينامو در سال 1929 به چاپ رسيد. استفاده از تجربه‌هاي شخصي در خلق شخصيت‌هاي نمايش‌نامه از ويژگي‌هاي اصلي آثار اونيل به شمار مي‌رود: بنابراين رد پاي دغدغه‌هاي شخصي اونيل در خلق نمايش‌نامه داينامو غيرقابل انكار است. زيستن در عصر دين‌داري كوركورانه و هم‌زمان ظهور جلوه‌هاي مدرنيته، همگام با پيشرفت‌هاي تكنولوژي، ذهن خردورز اونيل را به چالش كشيده و در اين اثر ترديدهاي شخصي او نسبت به تأويل‌هاي بشري از مفهوم دين به روشني مشهود است. داينامو تصويرگر چالش‌هاي دروني انسان عقل‌گرا در عصري است كه مدرنيته و تجددطلبي، انسان عقل ‌محور را به بركناري دين از ساحت زندگي بشري يا پوشاندن لباسي نو بر تن اديان كهن ترغيب مي‌كند، نزاع دين‌داران و تجددطلبان در مواجهه علم و دين و تأكيد بر عقلانيت علم و ضرورت نوسازي دين و هم‌زمان ظهور بحران تمدن و بهره‌گيري جنون‌آميز از زندگي ماشيني و تفكيك حوزه علم و معنويات از مباحث عمده اين نمايش‌نامه به شمار مي‌رود. قهرمان داينامو انسان عقل‌گرايي است كه جهان‌بيني خود را بر اساس معيارهاي فيزيكي و علمي تفسير كرده و در تلاش عقلاني نمودن جهان بر مباني الگوهاي مدرنيته، خود را بي‌نياز از دين پنداشته و مغرور و مبتكرانه دچار جنون خود بنياد انگاري گشته، حيات خود را دگرگون نموده و در نهايت به خلق يك تراژدي مدرن دامن مي‌زند.