ما زندگي روزمره‌مان را در حالتي داستان‌گونه تجربه مي‌كنيم. داستان درمان وحشت ماست. مغز دنيايي از آدم خوب‌ها و آدم بدها و خودي‌ها و غيرخودي‌ها براي ما خلق خلق مي‌كند و ما در آن دنيا زيست مي‌كنيم مغز هرج و مرج و تاريكي واقعيت را به داستاني ساده و اميدواركننده بدل مي‌كند و در مركز آن ستاره‌ي اين داستان يعني من شگفت‌انگيز و گران‌بها را قرار مي‌دهد كه روي مجموعه‌اي از اهداف تمركز كرده و همين اهداف پيرنگ‌هاي زندگي ما را تشكيل مي‌دهند. قصه نتيجه‌ي كاري است كه مغز انجام مي‌دهد.