هنر مشرق زمين با آن تاريخ دور و درازش همواره سرشار از شگفتي و اعجاب بوده است. در ميان هنر شرق دور، هنر ژاپن يکي از مهم‌ترين و جريان‌سازترين هاست. نقاشي، خوشنويسي، مجسمه‌سازي و معماري ژاپن در طول تاريخي چند هزار ساله ، نوآور و درعين‌حال حافظ ارزش‌هاي سنتي با تأکيد بر زيبايي‌شناسي ناب و منحصربه‌فردش بوده است. همان‌طور که «جونيچيرو تانيزاگي» رمان‌نويس شهير ژاپني، معماري ژاپن را اين‌گونه توصيف مي‌کند: «ما هنگام ساختن خانه‌اي ژاپني، پيش از هر چيز، چتري مي‌گسترانيم تا بر زمين سايه بيفکند، و سپس خانه را در اين سايه‌سار نيمه‌تاريک بنا مي‌کنيم». هنر ژاپني نيز پُر است از عجايب در سايه‌ها، فضاها و پرسپکتيو نيمه‎‌روشن و نيمه‌تاريک که انگار همه چيز را در هاله‌اي ظريف از ابهام و دست‌نيافتني بودن فرو برده است. کتاب «دانشنام? هنر ژاپن» تأليف «ع. پاشايي»، تلاشي ست براي رفتن به دل تاريخ هنرهاي تجسمي ژاپن از دوران جومون تا پايان عصر ميجي در دهه‌هاي ابتدايي قرن بيستم. اين کتاب با 260 مدخل، سعي کرده سير تاريخي هنر ژاپن را از منظر زيبايي‌شناسي، وقايع سياسي و اجتماعي و هم? آن‌چيزي که فرهنگ سنتي ژاپن را ساخته و در آين? آنها شکل گرفته و قوام يافته، روايت کند. «دانشنام? هنر ژاپن» يکي از کامل‌ترين منابع براي دسترسي به بن‌مايه‌هاي فکري، فلسفي و زيباشناسان? هنر کشور آفتاب تابان است.