اين کتاب مشتمل بر پانزده مقاله درباره? اسطوره در ادبيات و فرهنگ ايراني است. مقاله نخست با اشاره به نمونه‌هايي از اساطير، شرح و توضيحي از اسطوره را دربر دارد. براي مثال نويسنده مي‌گويد: «چنين است که اسطوره، بي آنکه به تعريف درآيد، نخست بايد گفت که با افسانه يا خرافه يکي نيست؛ گرچه مرزهاي مشترک آن‌ها قابل رؤيت و احساس است. ديگر اين که چيزي به‌نام اسطوره، با شکلي غريب و لغزنده در مرزهاي قداست و پوچي، اخلاق و خرافه و آرزوها و مرگ، در نوسان است. از تصاويري که بر آرامگاه‌هاي فراعنه? مصر نقش زده‌اند و داستان‌هاي مقدس اسکيموها، دود چپق مقدس و رقص‌هاي مذهبي سرخپوستان، بت‌هاي هندوان و عبادت‌هاي پرشکوه عابدان بودايي گرفته تا نقش‌هايي که انسان غارنشين بر سنگ‌هاي پاينده کشيده است، هيچ يک پوچ و بيهوده نيست و گرچه اعجاب‌انگيز است، غرابتي را نمايانگر مي‌سازد که بس با آن آشناييم: در رؤياها مي‌بينيمش و پندارش در پس رفتار و کردار روزانه? ما پنهان است. اسطوره با ماست و ذهن اسطوره‌پرداز چيزي نيست مگر همان ذهن تحليل‌گري که خرد و رياضيات را نيز با خود دارد و مي‌پروراند و در کليت خود همه چيز را با هم.» ديگر مقالات اين کتاب عبارتند از : ’’نيکي‌هاي ماه‘‘، ’’تحليلي بر اسطوره? باران کرداري‘‘، ’’درباره? پيوند اسطوره و زبان‘‘، ’’درباره? جايگاه زن و زبان پهلوي‘‘، ’’خسرو و شيرين در دو روايت“، ’’حادثه در عشق رودابه و زال“، ”اسطوره? نوآيين کيخسرو“، ”رستم داستان“، ”نشان‌هاي زن سروري“، ”کرم هفتواد و اژدهاي جيرفت“، ”گرمابه? باستاني ايراني“، ”آلايش رنگ“، ”پنداشته? ناپاکي و تطهير در کتاب شايست ناشايست“ و ”نو باراني“ .