من بوف كور را به دليل ارتباط روشن آن با مسائل روحي بشر از ديدگاه روانشناسي بررسي كرده‌ام و عمده ابزار من مباحث رواني كارل گوستاو يونگ و مسائل اساطيري و سمبل‌شناسي بوده است و البته در مقدمه كتاب درباره ساختارهاي ادبي آن هم، از جمله تكنيك منحصر به فرد آن از نظر داستان‌پردازي بحث‌هايي كرده‌ام. بوف كور از طرفي در بر دارنده تمام رمز و رازهاي ادبيات داستاني ما و دقيقا ادامه منطقي ادبيات سمبليك و تمثيلي ماست و از طرف ديگر سرآغاز فصل جديد در ادبيات ماست (با توجه به مباحث تودروف: داستان شگرف) و اين راز عظمت همه شاهكارهاي ادبي است كه از يك سو ريشه در ادبيات و سنت‌هاي پيش از خود دارند و از ديگر سو، پنجره‌اي به فضا و زماني ديگر و به تبع ذهني و دريافتي ديگر مي‌گشايند.