نويسنده پسامدرنيست نه پدران مدرنيست سده بيستمي و پدربزرگ‌هاي سده نوزدهمي خود را انكار مي‌كند و نه در بست مي‌پذيردشان و به راهشان مي‌رود. او به دور از لغزيدن به درون چاله زودباوري و سادگي ادبي، صناعت‌ورزي تهي از ظرافت، پول‌دوستي بانك‌داران، ساده‌لوحي ساختگي يا واقعي، آرزومند دست يافتن به گونه‌اي داستان‌نويسي است كه خواست‌هاي آن از خواست‌هاي يك اثر شگرف مدرنيستي متاخر مانند متن‌هايي براي هيچ از بكت مردم‌سالارنه‌تر است... رمان پسامدرنيستي آرماني به سطحي فراتر از جدل ميان واقع‌گرايي و ناواقع‌گرايي، شكل‌گرايي و محتواگرايي، هنر ناب و هنر متعهد، داستان آبكي و داستان فاخر محفلي دامن مي‌كشد...