تصويري از وحشت و جنون در دل کابوسي که جنگ برمي‌انگيزد. ليانيد آندري‌يِف در کتاب «خنده سرخ» گويي شعر و نقاشي و رنگ و نور را به هم آميخته است تا رماني خلق کند که تجسم کابوس و وحشت و جنون و ماليخوليا و دوزخِ جنگ است. در کتاب «خنده سرخ» گويي جنگ و سرگردانيِ سربازاني خسته و زخمي و جنون‌زده و روياروي با وحشت مرگ، به تجسمي از عذاب بدل شده و جنگ و عذابهاي آن، ضمن حضوري عيني‌ در اين رمان، جلوه‌اي نمادين يافته و وضعيتي آخرالزماني را تداعي مي‌کند. کتاب «خنده سرخ» حال‌وهوايي سخت سمبوليک و نيز اکسپرسيونيستي دارد و از خلال روايت واقعيت به‌مثابه يک کابوس، جان و جوهر واقعيتي دهشتبار را به تصوير مي‌کشد و نيز جان و جوهر دهشت و عذاب‌هاي آدمي را در جهاني ناساز و خواب‌کردار. در يادداشتي کوتاه، که در ابتداي ترجمه فارسي کتاب «خنده سرخ» آمده است، درباره اين رمان و اهميت و جايگاه آن مي‌خوانيد: «خنده سرخ نخستين‌بار در 1905 و در ويژه‌نامه مجله دانش روسيه که به‌ياد آنتون چخوف تقديم شده بود، در کنار آثار ارزشمندي از گورکي و کوپرين و بونين به انتشار رسيد (چخوف در 1904 و پيش از پايان خنده سرخ فوت کرد). اثر را ماکسيم گورکي ضمن نامه‌اي به آندري‌يِف بسيار سود و آن را به‌غايت مهم و بهنگام و گيرا دانست. رمان بر خوانندگان و منتقدان روسي تأثير چشمگير و حيرت‌آوري داشت و بلافاصله در همان‌سال به چندين زبان ترجمه شد.»