موضوع اصلي در كتاب خطاي دكارت ارتباط بين هيجان و استدلال است. من براساس مطالعات بيماران مغزي كه دچار اختلال تصميم‌گيري و اختلال هيجاني بودند، فرضيه علامت‌گذار بدني را پيشنهاد كردم، كه براساس آن هيجان در حلقه پردازش استدلال و عقلانيت قرار گرفته، و برخلاف باور اكثر مردم، به جاي اين كه آنها را مختل كند، به اين پردازش‌ها كمك مي‌كند. امروزه ديگر اين ايده باعث تعجب نمي‌شود، گرچه در زمانيكه من اين فرضيه را ارائه دادم، گاهگاهي باعث وحشت بعضي‌ها مي‌شد، و شك و ترديد بسياري را بر مي‌انگيخت. به طور كلي در مقايسه با زمان عرضه اين ايده مورد قبول بيشتري قرار گرفته، و در مواردي تغيير شكل اساسي پيدا كرده است.