در اين كتاب به‌جا، مارتا نوسبام استاد ممتاز دانشگاه شيكاگو، به‌كارگيري خشونت را به عنوان احساس ناشي از خشم، و فصل مشترك آن‌ها را مورد كاوش قرار مي‌دهد. نوسبام خشم را از رنجش، اندوه و ساير احساسات متمايز مي‌كند. در حالي كه رنجش مستلزم اعاده‌اي مربوط به فقداني در گذشته است، خشم نشانه‌ي واكنشي به فرد پرخاشگر است. اين‌دو، هرچند به‌طور جدايي‌ناپذيري درهم پيچيده شده‌اند اما از كانال‌هاي متفاوتي متحول مي‌شوند. نوسبام به توازن ديگري مابين خشم و نفرت توجه مي‌كند: نفرت طرف ديگر را محو مي‌كند اما خشم راه فرياد عمومي را براي شنيده شدن هموار مي‌سازد… با اين تمايزات، نوسبام خشم را احساسي مي‌داند كه در جستجوي تلافي است اما مي‌تواند با امكان‌سنجي بخشش مفيد باشد.