«هيرشمن» (نويسنده) در اين کتاب، دو شيوه برخورد با نارضايي از خدمات را ـ که از سوي سازمان‌ هايي نظير بنگاه، خانواده، حزب سياسي و دولت عرضه مي‌شود ـ بررسي مي‌ کند که عبارت‌اند از: «خروج» و «اعتراض». خروج، عبارت است از: قطع رابطه فرد با سازمان متبوع و درعوض روي آوردن به سازماني ديگر، حال آنکه اعتراض، عبارت است از: مبادرت به اصلاح واحد متبوع به مدد انتقال صداي نارضايي به دست‌اندرکاران در اثر شقاق ميان علم اقتصاد و علم سياست. گزينه خروج صرفا به حيطه اولي تعلق داشته و گزينه اعتراض نيز فقط به حيطه دومي. از اين‌ رو، اعتراض را اقتصاددانان به ديده طغيان مي‌نگرند و خروج را علماي سياست به چشم خيانت، اما هيرشمن، نشان مي‌دهد هم خروج و هم اعتراض هر يک مکانيسم ‌هايي هستند که در عرض يکديگر کار مي‌کنند، و از اين رهگذر سودمندي مفاهيم اقتصادي را به علماي سياست نشان مي‌دهد و فايده مفاهيم سياسي را به اقتصاددانان. اثر کلاسيک هيرشمن طي سه دهه اخير چارچوبي تئوريک براي تحليل موضوعات بس متنوعي چون رقابت و دموکراسي، ملي‌گرايي و احزاب سياسي، دولت‌هاي ملي و جنبش‌هاي اجتماعي، و بسيج طبقاتي و خروج از حاکميت به دست داده است.