"هيرشمن" در اين کتاب، دو شيوه برخورد با نارضايي از خدمات را ـ که از سوي سازمان‌هايي نظير بنگاه، خانواده، حزب سياسي و دولت عرضه مي‌شود بررسي مي‌کند که عبارت اند از : خروج و اعتراض. "خروج عبارت است از قطع رابطه فرد با سازمان متبوع و در عوض روي آوردن به سازماني ديگر، حال آن که اعتراض عبارت است از مبادرت به اصلاح واحد متبوع به مدد انتقال صداي نارضايي به دست اندرکاران در اثر شقاق ميان علم اقتصاد و علم سياست. گزينه خروج صرفا به حيطه اولي تعلق داشته و گزينه اعتراض نيز فقط به حيطه دومي. از اين رو اعتراض را اقتصاددانان به ديده طغيان مي‌نگرند و خروج را علماي سياست به چشم خيانت، اما هيرشمن نشان مي‌دهد هم خروج و هم اعتراض هر يک مکانيسم‌هايي هستند که در عرض يک ديگر کار مي‌کنند، و از اين رهگذر سودمندي مفاهيم اقتصادي را به علماي سياست نشان مي‌دهد و فايده مفاهيم سياسي را به اقتصاد دانان. اثر کلاسيک هيرشمن طي سه دهه اخير چارچوبي تئوريک براي تحليل موضوعات بس متنوعي چون رقابت و دموکراسي و ملي‌گرايي و احزاب سياسي و دولت‌هاي ملي و جنبش‌هاي اجتماعي و بسيج طبقاتي و خروج از حاکميت به دست داده است.