پادشاهان سلسه‌ي صفويه به عنصر ايراني متکي نبودند بلکه گروگاني بودند در دست اقليتي از قبايل چادرنشين آناتولي، حلب، شام و مجارستان که از روزگار شيخ صفي‌الدين عموما و از روزگار شيخ جنيد خصوصا در جستجوي سرزميني براي تحقق آرمان‌هاي غالي‌گرايانه‌ي خود بودند و انجام اين رويکرد را در تغيير جايگاه مرشد طريقت اردبيل (يا طريقت صفوي) به مقام پادشاهي ايران امکان‌پذير مي‌دانستند و وضعيت آشفته و حکومت‌هاي ضعيف و پراکنده‌ي آن روز ايران، زمينه را براي اين خواسته‌ آن‌ها مهيا مي‌کرد. ايراني‌ها هرگز با اين عناصر و پادشاه آن‌ها کنار نيامدند و بزرگ‌ترين دليل آن اين است که چون ايرانيان خواهان سرنگوني سلسله‌ي صفويه بودند، هنگام محاصره‌ي اصفهان توسط افاغنه از هيچ کجاي ايران به کمک پادشاه صفويه نرفتند تا اين سلسله سرنگون شد؛ هرگاه ايراني‌ها به کمک اصفهان مي‌رفتند افاغنه جنگ دفاعي ايراني‌ها را تاب نمي‌آوردند و عقب مي‌نشستند و جنگ‌هاي بعدي نادرشاه با افغان‌ها و شکست‌دادن آن‌ها، اين ديدگاه را تأييد مي‌کند. اين کتاب صرفا نه گزارشي تاريخي بلکه پژوهشي است نقد محور درباره‌ي دوره‌اي از تاريخ ايران.